جزئیات خط کشی راه
ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺧﻂﮐﺸﯽ ﺭﺍﻩﻫﺎ ﻣﻨﻈﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﺮﮐﺖ وﺳﺎﯾﻞﻧﻘﻠﯿﻪ ، ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ و ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ.ﺧﻂﮐﺸﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭوﺩ و ﯾﺎ ﺑﺮﺍی ﺗﺄﮐﯿﺪ و ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺧﻮﺩ، ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺘﻬﺎ و ﭼﺮﺍﻏﻬﺎی ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺗﻮﺍﻣﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ.
نمایی از محیط فایل
ﻣﺘﺪﺍوﻝﺗﺮﯾﻦ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﺮﺍی ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻣﺤﻮﺭ ﺟﺎﺩﻩﻫﺎ و ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺁﻧﻬﺎ، ﺭﻧﮓ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﻣﺼﺎﻟﺤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍی ﺧﻂﮐﺸﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ EN1436 مطابقت ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻂ ﮐﺸﯽﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻏﯿﺮ ﻟﻐﺰﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺿﻤﻦ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩوﺍﻡ ، ﺍﺯ وﺿﻮﺡ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ و ﺑﯿﺶ ﺍﺯ6 ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭو ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﮔﻞ ﻣﯿﺨﻬﺎ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭو ﻧﺼﺐ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﺯ 1/5 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺎﺯﺗﺎﺏ ﭼﺸﻢ ﮔﺮﺑﻪﺍی، ﮐﻪ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ 2/5 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ و ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎی ﺍﯾﻤﻨﯽ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﺅﯾﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﺩﺭ ﺷﺐ ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﮐﻨﻨﺪﻩ (ﮔﻼﺳﺒﯿﺪ) ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﻮﺩ، ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺭوﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﻪ ﺣﺪی ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻂﮐﺸﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﻨﺪ. ﺗﻤﺎﻡ خط کشی‌های آزادراه‌ها ، بزرگراه‌ها و راه‌های اصلی باید در شب منعکس کننده باشد.
1) ﺭﻧﮓ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ
ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺭﺩ ، ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ و ﯾﺎ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺭﻧﮓ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ BS381 C، ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ 355 ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﻄﺢ ﺭﺍﻩﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺭﻧﮓ (ﮐﻨﺘﺮﺍﺳﺖ) ﻧﮑﻨﺪ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﺮ (ﭘﺮﺍﯾﻤﺮ) ﺳﯿﺎﻩ ﻧﯿﺰ ﮐﻤﮏ ﮔﺮﻓﺖ. ﺁﺳﺘﺮ ﺳﯿﺎﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺭﻧﮓ (ﮐﻨﺘﺮﺍﺳﺖ) ﺩﺭ ﺳﻄﻮﺣﯽ ﮐﻪ ﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺯﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺎی ﺍﺻﻠﯽ و ﺑﺰﺭﮔﺮﺍﻩﻫﺎ ، ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭼﺸﻢ ﮔﺮﺑﻪﺍی ﺑﺮﺍی
ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﺧﻄﻮﻁ ﺣﺮﮐﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﻧﺼﺐ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺭﺍﻩﻫﺎی ﺑﺪوﻥ ﻣﯿﺎﻧﻪ ، ﺑﺮﺍی ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺤﻮﺭ ﺭﺍﻩ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭو ، ﺭﺍﻩﻫﺎی ﻣﯿﺎﻧﻪﺩﺍﺭ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﺑﺎﺷﺪ.
2) ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻫﺎی ﻃﻮﻟﯽ
ﺍﺻﻮﻝ ﺯﯾﺮ، ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻃﻮﻟﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﻧﺪ:
- ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﻂ ﺯﺭﺩ ، ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﺗﺮﺍﻓﯿﮏ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩو ﺳﻤﺖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﯾﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﺪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﻧﻘﺎﻁ ﺧﻄﺮﻧﺎک.
- ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﻂ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﺧﻄﻮﻁ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﻤﺖ ﺣﺮﮐﺖ.
- ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺧﻄﻮﻁ ﻣﻘﻄﻊ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.
- ﺧﻄﻮﻁ ﻣﻤﺘﺪ ﯾﺎ ﭘﺮﺧﺎﺻﯿﺖ، ﻣﺤﺪوﺩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ و ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻨﺪ.
- ﻋﺮﺽ ﺧﻄﻮﻁ، ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﮕﺮ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ.
- ﺧﻄﻮﻁ ﺩوﺗﺎﯾﯽ ﻣﻤﺘﺪ، ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﮕﺮ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﻣﺤﺪوﺩﯾﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
3) ﻋﺮﺽ و ﻧﻮﻉ ﺧﻄﻮﻁ
ﻋﺮﺽ ﺧﻂ ﮐﺸﯽﻫﺎی ﻃﻮﻟﯽ و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮ و ﺧﺎﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﻬﺮی و ﺑﯿﻦ ﺷﻬﺮی ، ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻧﻮﻉ ﺭﺍﻩ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺁﻥ ﻣﺘﻔﺎوﺕ ﺍﺳﺖ ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭی ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺭوﺩ، ﻋﺮﺽ ﺧﻄﻮﻁ و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮ و ﺧﺎﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺁﻥ و ﺳﺮﻋﺖ ﻃﺮﺡ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ.
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﻄﻮﻁ ﻣﻘﻄﻊ ﺑﺮﺍی ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺤﻠﻬﺎی ﺧﻄﺮ و ﯾﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺭوﺩ ، ﻃﻮﻝ ﺧﻄﻮﻁ ﭘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻃﻮﻝ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﯿﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻝ ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﻦ 2 ﺗﺎ 3 ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻃﻮﻝ ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻃﻮﻝ ﺧﻄﻮﻁ ﭘﺮ و ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎی
ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍﻩ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ، ﺑﺮﺍی ﺗﻔﮑﯿﮏ و ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﻃﻮﻝ و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﻦ ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻄﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ، ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺩﯾﺮ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺟﺪوﻝ زیر ، ﻋﺮﺽ ﺧﻄﻮﻁ و ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮ و ﺧﺎﻟﯽ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻫﺎی ﻣﻘﻄﻊ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﻮﻉ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺧﻄﻮﻁ ﻋﺮﯾﺾﺗﺮ ﺑﺮﺍی ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻫﺎی ﻋﺮﺿﯽ و ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺧﻂ ﮐﺸﯽﻫﺎی ﻃﻮﻟﯽ ﺑﻪ وﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﺁﺯﺍﺩﺭﺍﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺭوﺩ.
ﻋﺮﺽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻄﻮﻁ ﺩوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﺮﺽ ﯾﮏ ﺧﻂ (ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ 15 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ) ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩﻫﺎی ﺑﯿﻦ ﺷﻬﺮی ، ﭼﺸﻢ ﮔﺮﺑﻪﺍیﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ 13 و ﯾﺎ 5 ﻣﺘﺮ، ﺩﺭ ﺭﺍﻩﻫﺎی ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ 8 و ﯾﺎ 13 ﻣﺘﺮ ﻧﺼﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩو ﻣﻮﺭﺩ ﯾﻌﻨﯽ 13 و 8 ﻣﺘﺮ، ﺑﺮﺍی ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ و ﺍﺯ ﺩﯾﺪ ﺧﻮﺏ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎی ﮐﻢ ﯾﻌﻨﯽ 5 و 3 ﻣﺘﺮ، ﺑﺮﺍی ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ
ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ ﭘﯿﭻ ، ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺯ، ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺟﻮی ﺑﺪ و ﻏﯿﺮﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺧﻂ ﭼﯿﻦ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﯾﮏ ﻣﺘﺮی ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﮏ ﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﺷﻮﺩ.
ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﻋﻼﯾﻢ ﺭﺍﻩ
ﺿﺮوﺭی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺠﺎﺯ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﭘﯿﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ به ﻃﻮﺭ وﺍﺿﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺑﺮﺍی ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ، ﯾﮏ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﯾﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻥ ، ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻣﺤﺘﻮﺍ ، ﻃﺮﺡ، ﺭوﺷﻨﺎﯾﯽ و ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﺩﻫﻨﺪﮔﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﭼﻬﺎﺭ ﻧﮑﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﻋﻼﯾﻢ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ:
ﺍﻟﻒ: ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺤﻞ ﻧﺼﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﻃﻊ ، ﺧﻄﺮ ﯾﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺏ: ﻧﺤﻮﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭو و ﺳﺎﯾﺮ ﺟﻮﺍﻧﺐ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﻘﻄﻊ ﻋﺮﺿﯽ.
ﺝ: ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ.
ﺩ: ﺟﻬﺖ ﻧﺼﺐ.
1) ﻣﺤﻞ ﻧﺼﺐ
ﺑﺮﺍی ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍی ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ، ﻫﺮ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺯ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﭘﯿﺎﻡ ﻋﻼﻣﺖ ، ﻧﺼﺐ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ. ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺳﺮﻋﺖ ﻃﺮﺡ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻋﻼﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍی ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﭘﯿﺎﻣﻬﺎی ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ و ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﺯ
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩوﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﻧﻮﻉ و ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍﻩ ﻃﺮﺡ ﺭﯾﺰی ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺿﺮوﺭی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻼﯾﻢ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﺅﯾﺖ ﺑﻮﺩﻩ و ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﻼﯾﻢ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩﻫﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﮔﺮﺩﺩ. ﻧﺼﺐ ﻋﻼﯾﻢ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ، ﺩﺭ ﺭﺍﻩﻫﺎی ﺑﺎ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪﻩ وﺳﻂ ﮐﻪ ﻧﺼﺐ ﻋﻼﯾﻢ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺿﺮوﺭی ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﺍﻫﯽﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍی ﺍﻫﻤﯿﺖ
ﮐﻤﺘﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ ، ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺮﮐﺰی ﮐﻪ ﺭو ﺑﻪ ﺭوی ﻫﺮ ﺩو ﺟﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺟﺎی ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ، ﺩﺭ ﭘﯿﭽﻬﺎی ﺗﻨﺪ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺖ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺼﺐ ﻋﻼﯾﻢ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻧﯿﺰ ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻗﺮﺍﺭ
ﺩﺍﺩﻥ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﮑﻤﻞ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍی ﻣﺜﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ ، ﺗﺎﺑﻠﻮ وﺭوﺩ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩو ﺳﻤﺖ ﻧﺼﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی ﺑﺎﺭﯾﮏ ﺩﺭ ﺭﺍﻩﻫﺎی ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﻪ (ﺟﺪﺍﮐﻨﻨﺪﻩ وﺳﻂ)، ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺗﻘﺎﻃﻌﻬﺎی ﺳﻪﺭﺍﻫﯽ ، ﻋﻼﯾﻢ ﺟﻬﺖ ﻧﻤﺎ ﺑﺮﺍی ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﻋﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺻﻠﯽ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﻋﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.
ﺩﺭ ﺯﯾﺮﮔﺬﺭﻫﺎ ، ﻋﻼﯾﻢ ﺑﺎﻻﺳﺮی ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻼﯾﻢ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ و ﯾﺎ ﺭوی ﺟﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪﻩ وﺳﻂ نصب شود.
2) ﻧﺤﻮﻩ ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻦ
ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﺎ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪﻩ وﺳﻂ ، ﻋﻼﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ، ﺣﺪﺍﻗﻞ 120 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. و ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ ﺷﺪﻩ ، ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪﺍﻗﻞ 75 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺎی ﺩﯾﮕﺮ ، ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻼﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ و ﯾﺎ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ وﺟﻮﺩ ﺷﺎﻧﻪ ﺁﺳﻔﺎﻟﺘﻪ، ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻥ ، ﺣﺪﺍﻗﻞ 75 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﭻ ﺗﻨﺪ ﯾﺎ ﺷﯿﺐ ﻋﺮﺿﯽ وﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ و ﯾﺎ ﻋﻼﯾﻢ ﺭوی ﺟﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪﻩ وﺳﻂ ﻧﺼﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ، ﺍﯾﻦ
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ 100 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﯾﺎﺑﺪ.
ﻋﻼﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺯﺍوﯾﻪ 10 ﺩﺭﺟﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺮﮐﺖ وﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ. ﺍﺭﺟﺢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺪوﺩﻩ ﺩﯾﺪ ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ (3 ﺗﺎ 5 ﺩﺭﺟﻪ) ﺑﺎﺷﺪ.
3) ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﺼﺐ
ﻟﺒﻪ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺎﯾﺪ 150 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭو ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ. ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺎی ﺑﺎ ﺟﺪﺍﮐﻨﻨﺪﻩ وﺳﻂ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ 2/10 ﻣﺘﺮ و ﺑﺮﺍی ﺁﺯﺍﺩﺭﺍﻩ ﻫﺎ ﺗﺎ 2/40 ﻣﺘﺮ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻼﯾﻢ ﺩﺭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭوﻫﺎ و ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺼﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ، ﺿﺮوﺭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺍی ﻋﺒﻮﺭ
ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ. ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺷﺪﻩ 210 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ 240 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
4) ﻧﺼﺐ ﻋﻼﯾﻢ
ﻋﻼﯾﻢ، ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻬﺮی ﺗﺎ ﺣﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺭوی ﭘﺎﯾﻪﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮﺩ ، ﺑﺮﺍی ﻣﺜﺎﻝ ﺭوی ﺗﯿﺮﻫﺎی ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﻕ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎی ﻣﺠﺎوﺭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭو (ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﺎﻟﮑﺎﻥ ﻣﺮﺑﻮﻁ) ، ﻧﺼﺐ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ. ﺍﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭو ﻋﺮﯾﺾﺗﺮ ﺍﺯ 2 ﻣﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺭﺍﻩﺣﻞ ﺩوﻡ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ.
ﻋﻼﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﯾﮋﻩ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎی ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﻣﻤﻨﻮﻉ ، ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭو ﻧﺼﺐ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻬﺮی ، ﺑﺮﺍی ﻋﻼﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ 2 ﭘﺎﯾﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺗﯿﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﻕ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﻪﻫﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ. ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﺎﯾﻪ ﯾﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻼﻣﺘﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﯿﺮ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﺮﻕ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﺭوﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﻪ
ﻋﻼﻣﺖ ﻣﯽﺭﺳﺪ. ﺩﺭ ﻧﺼﺐ ﻋﻼﯾﻢ ﺑﺰﺭگ ، ﺿﺮوﺭی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺮوی ﺑﺎﺩ ﯾﺎ ﺗﺼﺎﺩﻓﻬﺎی ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺧﻮﺩﺭو ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ.
جهت مطالعه بیشتر به ﺁﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﺭﺍﻩ ﻫﺎ (ﻋﻼﯾﻢ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﺭﺍﻩ) مراجعه کنید.